Πόσοι κλασσικοί και νεώτεροι ζωγράφοι δεν έχουν εμπνευστεί από τους μύθους για τις περιπέτειες του Οδυσσέα, του Αχιλλέα, τις μεταμορφώσεις και τους έρωτες του Δία, της Αφροδίτης, του Πάρη, του Άδωνη ή από το κυνήγι της Άρτεμης! Θεοί και ημίθεοι γοήτευαν και εξακολουθούν να θέλγουν τους καλλιτέχνες.
Ας γυρίσουμε τους λεπτοδείκτες του ρολογιού του χρόνου στα κατοπινά χρόνια και να θυμηθούμε ορισμένους μεγάλους ζωγράφους, ώστε να διαπιστώσουμε πόσοι είχαν εμπνευσθή από το αρχαίο και σύγχρονο ελληνικό μεγαλείο; Ο Πικάσο, για παράδειγμα, είχε ζωγραφίσει την Μινοταυρομαχία, ο Νταλί έκανε μία σύνθεση με την Αφροδίτη, ο Ένγκρ εζωγράφισε την Αποθέωση του Ομήρου, την Θέτιδα να ικετεύη τον Δία, την Αναδυομένη Αφροδίτη, ή την «Οδύσσεια», ο Ντεγκά εζωγράφισε τις Ασκήσεις νεαρών Σπαρτιατών, ο Κλίμτ ζωγράφισε τη Δανάη με τον Δία να έχηι μεταμορφωθεί , ο Νταβίντ ζωγράφισε τους Έρωτες του Πάρη και της Ελένης , τις Σαβίνες , πού είναι εμπνευσμένες από έναν αρχαίο ελληνικό σφραγιδόλιθο, το Λεωνίδα στις Θερμοπύλες, ο Ρεντόν ζωγράφισε τον Κύκλωπα, τον Πήγασο , την Πανδώρα, τον Φαέθωνα, ο Τιέπολο ζωγράφισε το Γεύμα της Κλεοπάτρας, τον Απόλλωνα και την Δάφνη, τον Ποσειδώνα να προσφέρει στη Βενετία τους Θησαυρούς της Θάλασσας, κλπ.
Ο Μανέ ζωγραφίζει την γυναίκα Ολυμπία, σε απομίμηση πολλών μεγάλων ζωγράφων πού απεικονίζουν την Αφροδίτη (Τιτσιάνο κλπ), ο Ριμπέρα ζωγραφίζει τον Απόλλωνα και τον Μαρσία ή το έργο Αφροδίτη και Άδωνις, ο Σεζάν τον Μικρό Ερωτιδέα και ο Ντε Κίρικο, ιταλικής καταγωγής, πού γεννήθηκε όμως στην Ελλάδα, ζωγραφίζει τη Νιόβη, την Κεφαλή του Απόλλωνα του Μπελβεντέρε, με υπερφυσικές διαστάσεις, τον ΄Εκτορα και Ανδρομάχη, τις Τρεις Χάριτες, την Αναχώρηση των Αργοναυτών , τον Αποχαιρετισμό των αναχωρούντων Αργοναυτών ή τις Ανήσυχες Μούσες του.
Ο Μπονάρ ζωγραφίζει την Αρπαγή της Ευρώπης, ο Κίρχνερ την Κρίση του Πάρη, ο Ρούμπενς τις Τρεις Χάριτες, την Μάχη Ελλήνων και Αμαζόνων, τη Βρισηίδα να επιστρέφει στον Αχιλλέα, την Αδροδίτη και ΄Αδωνι, τον Αετό-Δία και Γανυμήδη, την Πτώση των Τιτάνων, ενώ ο Καραβάτζιο συγκλονίζει με τον Αποκεφαλισμό του Φιλισταίου Γολιάθ από τον Δαβίδ, την Κεφαλή της Μέδουσας, τον Έφηβο Βάκχο, τον Νεαρό άρρωστο Βάκχο ή τον Νάρκισσο.
Βεβαίως, και ο Κοκόσκα έχει ζωγραφίσει την Αρπαγή της ωραίας Ελένης, τους … «Ειδωλολάτρες», που δεν είναι απαραίτητο να είναι Έλληνες, ενώ ο Μαγκρίτ, εμπνεόμενος κι αυτός από την κλασική τέχνη, απεικονίζει τη Μνήμη σε αρχαιοελληνική μορφή, την ώρα που ο Μπουσέ ζωγραφίζει την Τουαλέτα της Αφροδίτης..
Εάν σε όλους αυτούς, πού αναφέρουμε, προσθέσουμε και τις κολοσσιαίες καλλιτεχνικές φυσιογνωμίες της Αναγέννησης , πού εξύμνησαν την Ελληνική Μούσα σε όλα σχεδόν τα έργα τους, όπως για παράδειγμα ο Ραφαήλ Σάντσιο, ο Μιχαήλ Άγγελος, ο Δομήνικος Θεοτοκόπουλος και τόσοι άλλοι, αντιλαμβάνεται κανείς πόσα βιβλία θα χρειάζονταν να γραφούν και μόνον γι’ αυτούς τους πανανθρώπινους και οικουμενικούς καλλιτέχνες, πού εμπνεύσθηκαν τη δική τους Μούσα μέσα από την Ελληνική Σκέψη!...
Αλλά και οι ζωγράφοι του Νεωτέρου Ελληνισμού δεν «κάθονται με σταυρωμένα χέρια»: Θ. Βρυζάκης, Ανδρέας Κριεζής, Νικόλαος Κουνελάκης, Νικηφόρος Λύτρας, Κων. Βολανάκης, Πολυχρόνης Λεμπέσης, Γεώργιος Ροϊλός, Σπυρίδων Βικάτος, Κων. Μαλέας, Κων. Παρθένης, Σπ. Παπαλουκάς, Φώτης Κόντογλου, Θεόφιλος Χατζημιχάλης, Γιάννης Τσαρούχης, Σπύρος Βασιλείου, Νικόλαος Χατζηκυριάκος - Γκίκας, Αλέκος Φασιανός, Μπόστ και τόσοι άλλοι, έρχονται με ευλάβεια να συνεχίσουν το έργο των άλλων μεγάλων Ελλήνων ζωγράφων οι οποίοι, είτε ως εικονογράφοι ναών , είτε ως απλοί ζωγράφοι εσφράγισαν, με την προσωπικότητα και το έργο τους τον παλαιό και νεώτερο Ελληνισμό, πού στέλνει τα μηνύματά του σ’ ολόκληρο τον κόσμο!
Υπάρχει, βεβαίως, και η Γλυπτική , η οποία, σε συνδυασμό με την Αρχιτεκτονική Τέχνη δόξασαν τον Ελληνισμό στα πέρατα της Οικουμένης. Εάν όλα αυτά δεν προβάλλουν την Ελληνική Μούσα παντού, τότε, αλήθεια, τι προβάλλουν;